کد مطلب:325948 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
بهائی گری در مشروطه
در زمان انقلاب مشروطه بهائیت رشد خود را تا رسیدن به چندمین فرقه مجزا از یكدیگر و كامل طی كرده بود. بعد از بهاء الله دیگر دین سازی متوقف شد اما پیروان این فرقه ها در قالب شیخیه، بهائیه، بابیه و ازلیه و دیگر فرقه های فرعی كه قبلا نام آنان آورده شد ادامه حیات می دادند.
پس از نهضت تنباكو، انقلاب مشروطه برای از بین بردن سلطه پادشاهان جبار و خود رأی در كشور با رهبری روحانیت و همراهی مردم برپا گردید. اما این انقلاب با حضور گروهی از روشنفكران غرب گرا از مسیر اولیه خویش منحرف گردید و به نوع جدیدی از استبداد فرهنگی تبدیل گردید كه می توان از آن به استبداد روشنفكری تعبیر نمود.
در زمان مشروطه دولت ایران فاسد بود و سوء مدیریت داشت و به دلیل سوء مدیریت و ولخرجیهای گزاف از لحاظ مالی ضعیف بود و به همین دلیل علمای اصولی ف اصلاحات اجتماعی - مذهبی را تشویق می نمودند و روشنفكران تحصیل كرده در غرب یا متأثر از آنان الگوهای اجتماعی دموكراسی اروپایی را دنبال می كردند.
در این گیر و دار برخی از بابیان كه دوره تجدید نظر در اصول و اعتقادات دینی خود را پشت سر گذاشته بودند به خیل روشنفكران غرب گرا پیوستند و اغلب بهائیان به رهبری عباس افندی دنباله بدعت های مذهبی علی محمد باب و حسینعلی بهاءالله را گرفتند.
آنچه بهائیت برای آن بوجود آمده بود در انقلاب اسلامی مضمحل گشت و نابود شد. اقتدار روحانیت یا مكتب شیعه در این انقلاب احیاء شد كه و مجددا مراجع تقلید در یك شكل رسمی و حساب شده بر مسند اقتدار دولت و ملت نشست. طبیعی است كه در چنین شرایطی عرصه بر آنان كه از ابتدای بنای كارشان بر دشمنی با اقتدار روحانیت بود بسیار تنگ شد.
پس از نهضت تنباكو، انقلاب مشروطه برای از بین بردن سلطه پادشاهان جبار و خود رأی در كشور با رهبری روحانیت و همراهی مردم برپا گردید. اما این انقلاب با حضور گروهی از روشنفكران غرب گرا از مسیر اولیه خویش منحرف گردید و به نوع جدیدی از استبداد فرهنگی تبدیل گردید كه می توان از آن به استبداد روشنفكری تعبیر نمود.
در زمان مشروطه دولت ایران فاسد بود و سوء مدیریت داشت و به دلیل سوء مدیریت و ولخرجیهای گزاف از لحاظ مالی ضعیف بود و به همین دلیل علمای اصولی ف اصلاحات اجتماعی - مذهبی را تشویق می نمودند و روشنفكران تحصیل كرده در غرب یا متأثر از آنان الگوهای اجتماعی دموكراسی اروپایی را دنبال می كردند.
در این گیر و دار برخی از بابیان كه دوره تجدید نظر در اصول و اعتقادات دینی خود را پشت سر گذاشته بودند به خیل روشنفكران غرب گرا پیوستند و اغلب بهائیان به رهبری عباس افندی دنباله بدعت های مذهبی علی محمد باب و حسینعلی بهاءالله را گرفتند.
آنچه بهائیت برای آن بوجود آمده بود در انقلاب اسلامی مضمحل گشت و نابود شد. اقتدار روحانیت یا مكتب شیعه در این انقلاب احیاء شد كه و مجددا مراجع تقلید در یك شكل رسمی و حساب شده بر مسند اقتدار دولت و ملت نشست. طبیعی است كه در چنین شرایطی عرصه بر آنان كه از ابتدای بنای كارشان بر دشمنی با اقتدار روحانیت بود بسیار تنگ شد.